Babbelen

Mijn awkward verslaving begint uit de hand te lopen. Huilen tijdens een serie? Ja natuurlijk gebeurt dat mij weer. Op een gegeven moment word Jenna haar blog gevonden door mensen van school, ik weet zo goed toen mensen van mijn school mijn blog zagen. Dat gevoel kwam weer boven. Hoe raar dat ook voelde ik leefde mee met een verzonnen personage. Mijn leven is best wel saai, vergeleken met echte mensen en al helemaal met zo’n serie. Wel ben ik er achter gekomen, door alles, dat ik liever dit leven heb dan een leven waar alles in fout gaat. Dit moet ik niet te hard zeggen nu en dat ga ik dus ook gelijk weer afkloppen *klopklop*

Mijn nieuwe “ritueel” is ’s avonds 1 of 2 afleveringen awkward kijken en dan even aan mijn blog. Het liefst zet ik hem gelijk online. Dit lukt niet altijd omdat het dan hele kleine post worden. Het zou dat bij ongeveer deze lengte blijven denk ik. Kortere post worden het sowieso omdat ik niet echt meer schrijf rondom een thema. Of jawel. Het thema ben ik. Het is alleen anders dan eerst.

Foto’s komen ook wel weer, wel wat later. Moet nog een beetje zien hoe ik alles nu ga inplannen en straks, als ik weer school heb, nog veel meer.

Wat ik heel fijn vind tijdens het schrijven, maar ook gewoon tijdens het achter de computer zitten is muziek luisteren. Nou hebben de meeste mensen dit wel denk ik en wilde ik even een hele fijne google chrome app delen. Ik weet niet zeker of het ook een app is voor op je mobiel dat zou wel heel fijn zijn. De app heet ‘youzeek’ en eigenlijk is het een soort van itunes maar dan via Youtube. Het klinkt heel ingewikkeld, maar dat valt heel erg mee. Je kan er een afspeellijst (eigenlijk veel meer) mee samen stellen en dan kun je dat gewoon altijd afspelen. Dat is veel makkelijker dan al die reclame blokken van youtube te moeten horen!

Via deze link kan je via de google chrome store Youzeek downloaden. Het is de eerste link in het rijtje met zoekresultaten! Klik hier

Verder wilde ik nog even een updatetje( is dit een woord? Haha) over Ramon plaatsen. Gelukkig is hij sinds donderdag weer thuis. Nou ja eigenlijk op stal, maar dat is zijn huis. Het gaat goed met hem. Hij staat op een mini wei en kan weer boos worden op Mootje omdat ze hem negeert dat is dus een goed teken! Ook trok hij Aldo vandaag de stal weer in dus hij is weer helemaal zichzelf. Ben echt heel blij dat het weer zo goed met hem gaat. Was namelijk heel erg bang dat door zijn leeftijd dit echt de laatste keer zou zijn, maar nee meneer slaat zich er weer uit!

Morgen(zaterdag) staat een keertje niet in het teken van de paarden. Jullie hebben vast wel door dat ik eigenlijk altijd bij de paarden ben. Ja Bart vooral jij hebt dat door ja. Morgen gaan we pas ’s avonds en overdag lekker winkelen in Utrecht. Eigenlijk ben ik niet zo’n persoon die heel veel van shoppen houd. Vooral omdat ik bijna nooit slaag want mijn kleding smaak is een beetje moeilijk. Ik wacht ook nog steeds op de forever 21 in Nederland. Die komt trouwens eind van het jaar in Amsterdam (AMSTERDAM HERE I COME). Wat ik hiermee eigenlijk wilde vertellen is dat ik heel veel zin in morgen heb.

Mijn blog springt echt van de hak op de tak. Zo gaat het momenteel ook in mijn hoofd. Gelukkig zijn het (bijna) alleen blije gedachten. Met bijna doel ik op de gedachte rondom Ramon. Doordat het zulke blije gedachten zijn ben ik ook niet bang om het gewoon allemaal op te schrijven. Het is heerlijk om gewoon op te schrijven wat je denkt. Emeli Sandé wil gillen en schreeuwen, maar ik… Ik wil het gewoon opschrijven zodat jullie het kunnen lezen.  

Net zat ik even naar de statestieken van mijn blog te kijken. En ik word gewoon zo blij als ik dat allemaal zie. Ik heb op dit moment 2.388 pagina weergaven. Dit vind ik zo veel! Het is echt een gaaf gevoel dat zoveel mensen mijn blog bekijken (of jullie het ook echt lezen weet ik natuurlijk niet). Van de mensen die het lezen krijg ik gelukkig altijd wel positieve reacties! Dit is wie ik ben en dat is zo fijn om gewoon te laten zien.

Schreef ik net wat over korte stukjes? Dit is niet het kortste stukje ooit… het zijn ruim 800 woorden. Moet je nagaan hoeveel tekens dat wel niet zijn. Nou nee daar wil ik niet aan denken want dat ga ik daar de hele avond over malen en ik moet zo slapen anders loopt er morgen een zombie in Utrecht. Dus misschien moet ik hier dan toch maar een eind aan breien.

De goden verzocht

Ooit het idee gehad dat je iets beter niet had kunnen zeggen? De goden  verzoeken noemen ze dat geloof ik. Nou dat idee heb ik nu. In mijn vorige blogpost heb ik geschreven dat alles rondom Ramon mij nogal angstig maakt. Sinds maandag is dat gevoel nog groter. Misschien is het tijd om te gaan, maar misschien ook niet. Het idee dat je niet weet of hij het red maakt me zo bang.

Wat het nou is Ramon heeft sinds gister al last van zijn buik/omgeving er is toen dierenarts bij geweest die direct concludeerde dat het koliek was. Hij heeft dit gezegd door alleen naar zijn buik te luisteren, nou leken alle tekenen ook op koliek dus ik kan het hem niet kwalijk nemen. Hoewel hij is een dierenarts en ik niet, dit is zo’n groot verschil. Maar goed, na zijn pijnstilling en spierontspanners had Ramon dus gemest, maar nog steeds had hij pijn. gister is dus opnieuw een dierenarts komen kijken en wat blijkt nou? Hij had maden in zijn pieliewielie… Maden, moet je is denken van die vieze beesten in zijn ding..

Vandaag wat geprobeerd om mijn hoofd leeg te maken, natuurlijk werkte het niet helemaal want door alle stress gister heb ik gewoon enorme koppijn. Toch kon ik vandaag een leuke dag noemen. We zijn vanmorgen naar het springen wezen kijken op de Zilfia’s Hoeve. We zouden sowieso al gaan, maar omdat Tamara mee reed was het wel extra leuk! Ik heb niet echt “bekende” (voor mij) gezien behalve Wibi Soerjadi! Hij springt dus ook wedstrijden en hij reed op ZH mee, super leuk! Hij had niet erg nette punten, maar dat komt van zelf denk ik!

’S Middags hebben we Tamaar mee naar stal gesmokkeld en had ik les met de haarbal! Ik vond zelf dat het helemaal niet goed gaan. Nou kan dat ook niet altijd toch zou je verwachten dat het na 3 weken super lopen nu ook wel goed zou gaan. Of nou ja dat dacht ik. Jammer genoeg is niks minder waar, Trev was aan het hangen op mijn ene hand en reageerde veel minder dan de afgelopen weken. Het goede nieuws is wel dat ik nu weer veel nieuwe dingen heb om aan te werken!

Morgen heb ik een feestje van Lilian waar ik best wel veel zin in heb maar moet alleen nog cadeau’s kopen en daar ben ik een echte ramp in. Hopelijk is ze blij met waar ik mee aankom en dan zullen we het wel zien!

Ik merk dat als ik over mijn leven schrijf dat het verassend genoeg bijna alleen maar over paarden gaat.

Ook wil ik nog even hier zo onderaan melden dat ik enorm blij ben met m’n vrienden. Ze zijn zo lief voor me nu ik me niet zo goed voel door Ramon en dat is een heel erg fijn gevoel! Ik wil vooral Daphne en Bart bedanken, of ze nou op vakantie zijn, thuis zijn, bij vrienden zijn ze hebben altijd tijd voor mij en daar word ik echt heel blij van!

Dus Daphne, Dus Bart, Heel erg bedankt voor alles!

van een blog, naar mijn blog

Na het kijken van opnieuw 6 afleveringen van mijn nieuwe obsessie ‘awkward’ heb ik besloten het om te gooien. Ik ga niet meer bloggen over dingen waar ik inspiratie voor nodig heb. Dat kan ik toch niet. Nee ik ga eindelijk bloggen over mezelf. Ik ga gewoon  vertellen hoe het in mijn leven gaat, wat ik leuk vind en wat er rond om mij gebeurt, ook al is dat niet zo veel.

Het afgelopen schooljaar ben ik veel veranderd en eigenlijk baal ik er wel van dat ik dit niet heb opschreven op de plek die ik hier voor gereserveerd had mijn blog. Ik maakte me zorgen over wat mensen van me vinden en weetje, dat doet iedereen. Ik zal het blijven doen. Maar nu ik een nieuwe start ga maken op mijn nieuwe school wil ik gewoon mezelf zijn. Hoewel ik nog niet helemaal zeker weet wie ik nu eigenlijk ben. Mijn verlegenheid kan ik niet zomaar weggooien, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik kan het wel in mijn voordeel gebruiken.  Het is eng om dit te schrijven en eigenlijk wil ik delen alweer wegstrepen, maar waarom zou ik?

Lieve Ramon een paar jaar terug. Times change.

Twee weken geleden zijn we van stal gewisseld. We maakte ons zorgen of de paarden wel zouden wennen en we het beste voor ze zouden doen. Over Trev maakte we ons niet zoveel zorgen, hij red zich wel. Maar dan hebben we nog de twee oude pony’s zouden die na al die tijd, correctie na al die super tijden wel wennen op een nieuwe plek? Het was een vraag waar we alleen achter kwamen als we het gingen uittesten.
Na onze vuurdoop waar alles van ons af spoelde (letterlijk; tijdens de rit richting de nieuwe stal begon het echt te stormen. We hoorde de onweer al van ver maar uiteindelijk zaten we er vol in) werden we warm opgevangen. De pony’s hadden spanning, of brachten wij dat over? In ieder geval waren voor beide partijen de eerste dagen nog al hectisch.

Vooral de eerste maandag. We gingen de paarden voor het eerst in de wei zetten. De hele groep stond voor de ingang en vooral Mo kreeg het wat benauwd en dat is waar wij de problemen zagen. We deden wat we dachten dat het best was en toen, als ik er over nadenk krijg ik weer tranen in mijn ogen, Ramon was de wei in gerend  en gevallen. Hij stond daar met zijn ene been naar voren alsof hij wilde zeggen: ‘au, dit voelt niet goed, help me!’. Dat is precies wat we probeerde. Water over zijn been, hopen dat hij zich aanstelde, maar vooral geschokt te zijn over het feit dat het paard waar we de minste problemen in zagen nu het probleem was.

Toen we Trev in zijn wei gingen zetten werd Ramon net bij weg gehaald, Mo had er niet echt vertrouwen in zij alleen in een groep met onbekende en ik, ik begrijp haar precies. Trev was wel heel lief hij liep met Mo langs het hek, als of hij haar gerust stelde of iets dergelijks, de heer!
De avond viel, of eigenlijk nog niet want het was nog voor 17.00 u, en met Ramon ging het nog niet beter. Na veel aarzelen en over wegen hebben ze de dierenarts toch maar gebeld en dat was maar goed ook. Eerst dachten ze aan een gebroken botje in zijn knie. Maar nee. Het was iets waar ik al bang voor was na het voelen en controleren van zijn been. Het was een pees blessure en die gedachten vreet aan me. Een peesblessure kan zo kort of zo lang duren. Het arme paard is al 32… Ik hoop gewoon dat alles goed komt, maar om eerlijk te zijn, ik durf mijn geld er niet op in te zetten. Het is zo’n sterk paard maar ooit, ooit moet het toch over zijn.

Ik vond het heel fijn om dit te schrijven. Nu weet ik eindelijk wat ik wil. Ik Dominique Steijlen verklaard deze blog officeel van ‘een blog’ naar ‘mijn blog’ *knipt lint door*