donderdag 23 juni 2016

Alleen groei als je het toelaat.

Het hebben van een vriend die alles op een hoger tempo doet dan jij zelf heeft zo zijn voordelen, maar ook zeker een aantal nadelen. Doe ik liever alles een beetje rustig aan, kijk graag de kat uit de boom, analyseer graag of iets wel of niet een veilige situatie is en probeer ik veranderingen rustig door te voeren. Is hij juist het tegenover gestelde, wanneer hij wat bedenkt moet dat ook gebeuren en snel. Wat hele leuke spontane herinneringen kan brengen, maar omdat wij hierin best verschillen ook stress en opinie verschillen.

Het gene waar ik mij enorm op verkeken heb is hoeveel je leert in een relatie, over de ander, over jezelf, over mensen en verschillende manieren van doen. En hoeveel je kunt groeien. Als je verandering toe laat. Toen ik een tijdje terug mezelf realiseerde hoeveel ik aan mijn vriend hing, hoeveel ik hem nodig had om mij blij te voelen raakte dat mij toch wel. Enerzijds is het mooi dat iemand zoveel voor je kan betekenen. Dat iemand je zo veilig kan laten voelen. Anderzijds is het ook iets heel naars, wie wilt er nou afhankelijk zijn van iemand anders? Nou ik niet. Altijd was ik degene die mij blij kon maken, waarom nu ineens niet meer? Dat was het moment dat ik besloot dat ik wilde veranderen. Opnieuw mezelf blij kunnen maken, groeien naar een betere ik en dat kunnen delen met mijn vriend.

Op ongeveer het zelfde moment (of misschien iets later zelfs) besefte mijn vriend dat hij ook moest veranderen. Door een aantal factoren in zijn leven is hij genoodzaakt om sneller te groeien dan dat hij ooit gedaan heeft.

Terwijl ik nog aan het bedenken was hoe ik dit ging aanpakken, het zoeken naar boeken, maar nog geen echte veranderingen door te voeren (oke ik had contact gehad met mijn hopelijk toekomstige HBO opleiding en de studie vereniging, keek naar huisjes in de omgeving maar niks concreets) , was hij al enorme sprongen aan het maken en realiseerde hij zich dat hij niet met iemand wilde zijn die niet op eigen benen kon staan en kaartte hij dit bij mij aan. Dit was de schop onder mijn kont die ik nodig had. Het moment dat de knop echt om ging. En iets waar ik heel dankbaar voor ben.

Die avond stuurde hij mij een video die tot op de dag van vandaag nog elke dag invloed op mij heeft. Het is een geanimeerde boeken recensie van het boek "The 7 habits of highly effective people" van Stephen Covey. Ik raad je aan de video te kijken, dat kan door HIER te klikken of onderaan de pagina te kijken.

het boek is binnen!
Het begint gelijk al, laat de dingen waar je niks aan kunt veranderen en verander de dingen die je niet met rust kan laten. Sinds ik met m'n buik aan het kloten ben ben ik een beetje in de put geraakt, de pijn ging niet weg en ik heb alles een beetje laten zitten. Deed m'n best voor school, maar dat ging niet en ook die klap kon ik eigenlijk al niet meer opvangen. Na een aantal huisarts/ziekenhuis bezoeken en doorgestuurd te zijn naar de psycholoog heb ik het een beetje laten zitten. Elke keer te horen krijgen dat ze niks konden vinden en "het zou in je hoofd kunnen zitten" maakte mij ook niet gelukkiger. En ik werd een ongelukkige bank zitter. Met mijn kruik. { little side note: 3 weken terug bij de natuurgeneeskundige geweest, daar homeopatische middelen van gekregen en die helpen wel tegen de vermoeidheid, het door de benen zakken en al die zaken, maar helaas niet tegen de pijn}

Had ik dit anders aan kunnen pakken, ja waarschijnlijk wel. Niet opgeven was een goede geweest. Leerpunt 1. niet opgeven. Wat is een andere manier om met de situatie om te gaan? doorzetten, terug naar de huisarts en mij niet weg laten sturen.

Dan is het tweede punt uit het filmpje " begin with the end in mind" oftewel, begin met het einde in gedachte, wat wil je dat er over jou gezegd word op je begrafenis? Niet dat je zo negatief was, of dat je het zo zwaar had op de bank met je kruik, nee vaak zijn het dingen als ik wil een goede ouder zijn, ik wil iets betekend hebben voor de maatschappij. Stel dat je nu dood zou gaan, wordt er gezegd wat je wilt? Nee? Hoe ga je dat veranderen?
Leerpunt 2. leef je leven en ga uit die comfortzone. 

Het derde punt. Stel je prioriteiten. De afgelopen 2 weken heb ik school voor alles gezet. Ook voor de huisarts en waarom? Omdat de kans dat ik toch nog over kan gaan voor mij belangrijker is dan een week eerder van de pijn af. Want als er nu wel wat gevonden zou worden zou dat betekenen dat ik een heel jaar over moet doen, waardoor ik dus 2 jaar verspilt heb in plaats van 1 jaar met pijn geleefd hebben. Wordt er nou niks of iets chronisch ontdekt dan moet ik er toch mee leren omgaan.

Dit zijn toch wel de bouwstenen waarop je meer moet gaan bouwen. Ondertussen heb ik het boek binnen en worstel ik me door de 20 pagina's aan lovende woorden en twee voorwoordes heen. Oh ja en ik maak morgen mijn laatste 3 toetsen en dan is het wachten over het verlossende woord. Ga ik wel of ga ik niet door naar het Havo examen (ondanks dat ik zeg maar 6 maanden van school gemist heb).

Waar ik met dit verhaal naar toe wilde, zoals altijd heb ik geen idee. Het zat in mijn hoofd en moest eruit. Zullen we maar gaan voor "verandering is goed" of  "Begin met het einde in gedachte". Dankjewel weer voor het lezen. ♥