van een blog, naar mijn blog

Na het kijken van opnieuw 6 afleveringen van mijn nieuwe obsessie ‘awkward’ heb ik besloten het om te gooien. Ik ga niet meer bloggen over dingen waar ik inspiratie voor nodig heb. Dat kan ik toch niet. Nee ik ga eindelijk bloggen over mezelf. Ik ga gewoon  vertellen hoe het in mijn leven gaat, wat ik leuk vind en wat er rond om mij gebeurt, ook al is dat niet zo veel.

Het afgelopen schooljaar ben ik veel veranderd en eigenlijk baal ik er wel van dat ik dit niet heb opschreven op de plek die ik hier voor gereserveerd had mijn blog. Ik maakte me zorgen over wat mensen van me vinden en weetje, dat doet iedereen. Ik zal het blijven doen. Maar nu ik een nieuwe start ga maken op mijn nieuwe school wil ik gewoon mezelf zijn. Hoewel ik nog niet helemaal zeker weet wie ik nu eigenlijk ben. Mijn verlegenheid kan ik niet zomaar weggooien, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik kan het wel in mijn voordeel gebruiken.  Het is eng om dit te schrijven en eigenlijk wil ik delen alweer wegstrepen, maar waarom zou ik?

Lieve Ramon een paar jaar terug. Times change.

Twee weken geleden zijn we van stal gewisseld. We maakte ons zorgen of de paarden wel zouden wennen en we het beste voor ze zouden doen. Over Trev maakte we ons niet zoveel zorgen, hij red zich wel. Maar dan hebben we nog de twee oude pony’s zouden die na al die tijd, correctie na al die super tijden wel wennen op een nieuwe plek? Het was een vraag waar we alleen achter kwamen als we het gingen uittesten.
Na onze vuurdoop waar alles van ons af spoelde (letterlijk; tijdens de rit richting de nieuwe stal begon het echt te stormen. We hoorde de onweer al van ver maar uiteindelijk zaten we er vol in) werden we warm opgevangen. De pony’s hadden spanning, of brachten wij dat over? In ieder geval waren voor beide partijen de eerste dagen nog al hectisch.

Vooral de eerste maandag. We gingen de paarden voor het eerst in de wei zetten. De hele groep stond voor de ingang en vooral Mo kreeg het wat benauwd en dat is waar wij de problemen zagen. We deden wat we dachten dat het best was en toen, als ik er over nadenk krijg ik weer tranen in mijn ogen, Ramon was de wei in gerend  en gevallen. Hij stond daar met zijn ene been naar voren alsof hij wilde zeggen: ‘au, dit voelt niet goed, help me!’. Dat is precies wat we probeerde. Water over zijn been, hopen dat hij zich aanstelde, maar vooral geschokt te zijn over het feit dat het paard waar we de minste problemen in zagen nu het probleem was.

Toen we Trev in zijn wei gingen zetten werd Ramon net bij weg gehaald, Mo had er niet echt vertrouwen in zij alleen in een groep met onbekende en ik, ik begrijp haar precies. Trev was wel heel lief hij liep met Mo langs het hek, als of hij haar gerust stelde of iets dergelijks, de heer!
De avond viel, of eigenlijk nog niet want het was nog voor 17.00 u, en met Ramon ging het nog niet beter. Na veel aarzelen en over wegen hebben ze de dierenarts toch maar gebeld en dat was maar goed ook. Eerst dachten ze aan een gebroken botje in zijn knie. Maar nee. Het was iets waar ik al bang voor was na het voelen en controleren van zijn been. Het was een pees blessure en die gedachten vreet aan me. Een peesblessure kan zo kort of zo lang duren. Het arme paard is al 32… Ik hoop gewoon dat alles goed komt, maar om eerlijk te zijn, ik durf mijn geld er niet op in te zetten. Het is zo’n sterk paard maar ooit, ooit moet het toch over zijn.

Ik vond het heel fijn om dit te schrijven. Nu weet ik eindelijk wat ik wil. Ik Dominique Steijlen verklaard deze blog officeel van ‘een blog’ naar ‘mijn blog’ *knipt lint door*